(   به نام دوست که هر چه داریم از اوست .) 

با دانش آموزان نخبه وتیز هوشان  کلاس اول ودوم مدرسه نامداران آشنا شدم .

آد م وقتی اینها را می بیند و با انان آشنا می شود ، وبه هوش آنها پی می برد . به

آینده روشن  ایران این سر زمین دانایان واقعا" امیدوار می شود . وهر انسان وطن دوستی آرزو می کند که ای کاش می شد امکانات بیشتری در اختیار این نو جوانان قرار می گرفت .

و از طرفی هر چه با بچه های هاشمی صفت کار می کنم باز احساس می کنم آن چه را که می بایست به آنان انتقال بدهم . نه داده ام و باز به وقت بیشتری نیاز دارم . و چون متاسفانه روز پنجشنبه را تعطیل کرده اند ، من وقت کم می آورم . ( خدایا چگونه می توان جبران کرد

 از دانش آموزان پاسارگاد چه بگویم که روز به روز کم کارتر می شوند . وخانواده ها ی آنها نظارتی روی کار هایشان ندارند .وتقریبا" نصف آنها درس را جدی نمی گیرند .و از هر طریق حرکت کرده ام ، نتیجه نگرفته ام . ولی مایوس نخواهم شد و راه های دیگری را آزمایش خواهم کرد .( زیرا آدم دانا هرگز به بن بست نمی رسد. یاراهی پیدا می کند ویا راهی جدید می سازد .)