خاطرات مدرسه تقدیم به برادرم منصور

                                                                    به نام دوست             

آقای سامانی معاون دبیرستان رازی آبادان داشت با میکروفون مدرسه که از پنجره دفتر مدرسه بیرون آورده بود

باصدای بلند دانش آموزان  را از دنبال هم دویدان منع می کرد ؛که در سر وصدای بچه ها درست شنیده نمی شد. و

 آنها یی که توجه نمی کردند را به اسم صدا می کرد و آنها را به آرامش دعوت می کرد .

تلفن دفتر مدرسه زنگ خورد ؛ مدیر مدرسه گوشی را بر داشت ؛ بعد از چند کلام صحبت آقای سامانی را صدا کرد؛

آقای سامانی میکروفون را روشن رها کرد ونگران رفت با تلفن صحبت کردن.

محمد دانش آموز شیطان دبیرستان موقعیت را برای اذیت کردن مناسب دید به طرف میکروفون رفت با دست چند

ضربه به آن زد و صدایش را در آورد (کوپ ؛ کوپ ......) نگاهی موذیانه از پنجره به داخل دفتر مدرسه انداخت ؛ آقای سامانی گرم گفتگو بود .

بعد مسیر رفته را بر گشت ؛ این بار زیر پنجره خم شد میکروفون را دست گرفت ؛وآرام اعلام کرد ؛ امتحان می

کنیم یک ؛دو ؛سه . تمام دانش آموزان دبیرستان با تمام حواس وکنجکاوانه به این حرکات محمد توجه می کردند

حالا یک مدرسه بود ویک محمد مکروفون بدست که مرکز توجه بچه ها شده بود ؛شاید همان چیزی بود که

خودش می خواست . آرام از پنجره نگاهی به دفتر مدرسه انداخت آقای سامانی هنوز داشت صحبت می کرد .

اینجا بود که شم خوانندگی محمد گل کرد با صدای بلند وگوش خراش خود شروع کرد به بندری خواندن ؛

(وی؛وی؛  دخته بندر نازه ؛تو چشا ش صد راز ؛ از حالا تا روز قیامت با یارش دم سازه ............)

بچه های از خدا خواسته هم شروع کردند به بندری رقصیدن و لرزاندن سینه ؛ اوضاعی شده بود شاد ؛شاد

و پر از نشاط .........

آقای سامانی متوجه وضع وخیمه مدرسه می شود . واز همان داخل دفتر مدرسه با دستان پر توان خود گردن

محمد را می گیرد ؛و به سمت خود می کشد . صدای محمد خفه می شود ؛ بچه ها در جای خود میخکوب می

شوند . آقای مدیر مدرسه به کمک آقای سامانی می آید ؛محمد را به دفتر مدرسه می برند و........

جای شما خالی ؟؟///